Τις πταίει?

  Καλησπέρα αδέλφια

 Όχι δεν θα γίνω Χ. Τρικουπης ούτε κατεβαίνω σε κανένα είδος εκλογών  όπως κάνουν οι περισσότεροι του ελληνικού λαού. Θέλω να μιλήσω για τους οπαδούς. Όχι για όλους τους οπαδούς. Αλλά για τους οπαδούς του καναπέ, ως επί το πλείστον, που πέρα από οπαδοί είναι πρόεδροι και προπονητές μαζί. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτοί αλλά για την φυλή των ΑΡΔ μπορούμε να μιλήσουμε διεξοδικά άλλες φορές.

 Μικρός που θυμάμαι που έπαιζα μπαλίτσα στην αλάνα έπαιζα κάτι σαν δεξί μπακ. Ήμουν πολύ άμπαλος άλλα τσαμπουκαλεμένος και αμόλαγα και καμιά κλωτσιά. Από μπάλα μηδέν. Μετά ξεκίνησα να πηγαίνω γήπεδο και απλά ήξερα την θέση του κάθε παίκτη και τι δουλειά έκανε. Ήξερα για στόπερ για σέντερ φορ για δεκάρι και για κοφτή. Άντε και εξτρέμ. Από συστήματα και λοιπά άσχετος όπως όλοι. Απλά βλέπαμε μπαλίτσα με το μάτι του αγνού οπαδού που γουστάρει και καμιά ντριμπλίτσα κάνα σουτάκι έξω από περιοχή και έτσι. Τα 4-4-2 αγνοούνταν εντατικά. Και βεβαία υπήρχε γκρίνια και πολύ μάλιστα αλλά σε ένα όριο. Οι προπονητές συνήθως απολυόταν από τα αποδυτήρια και μόνο.  Μέχρι που ξαφνικά γίναμε όλοι προπονητές, σκάουτερ και πρόεδροι.

 Αυτό ξεκίνησε από τα περίφημα πινακάκια που βγαίνουν οι συνθέσεις στο τσάμπιονς λιγκ. Ξαφνικά ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος μπροστά μας. Ο κόσμος του προπονητή. Ξαφνικά μιλάγαμε για 3-5-2 για 4-4-2. Και να ήταν μόνο αυτό. Ξαφνικά μπήκαν και τα μάνατζερ ηλεκτρονικά παιχνίδια. Και εκεί άρχισε το γλέντι. Ο οπαδός ο εθισμένος σε αυτό το παιχνίδι έχασε κάθε χαρά. Μια φορά έπαιξα και ήταν ένα από τα πιο βαρετά παιχνίδια. Βέβαια βρήκα την χαρά μέσα από τις κοπελιές αυτών που έπαιζαν το παιχνίδι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Θυμάμαι οικογένειες να διαλύονται, παιδιά να παίζουν ολόκληρα 24ωρα μέχρι να λιποθυμάνε μπροστά στην ραδιενέργεια που είχαν εκείνες οι οθόνες. Και αυτά τα παιδιά με το ίντερνετ αποκτήσαν λόγο για τα δεδομένα των ομάδων.

 Μια από αυτές τις ομάδες είναι και η δικιά μας. Ο οπαδός χάνει την ιδιότητα και γίνεται προπονητής και γκρινιάζει σε κάθε αλλαγή. Γίνεται πρόεδρος και κοιτάει την τσέπη κάθε ιδιοκτήτη και κρίνει λες και είναι δική του. Γίνεται σκάουτερ και κρίνει κάθε μεταγραφή που γίνεται βάσει του διαβολοπαίχνιδου η βάσει απο βιντεάκια στο you tube. Και εγώ το κάνω λατρεύω την ομάδα αλλα πάντα περιμένω να δω τον παίκτη που φορά την τιμημένη φανέλα για να τον κρίνω. Έχουν κριθεί άμπαλοι παικταράδες και παικταράδες άμπαλοι. Ανάλογα με τους ΑΡΔ και τους μανατζαρέους.

 Αδέλφια εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά σε αυτά. Εμείς είμαστε να βλέπουμε την ομάδα μας, να κάνουμε κριτική βέβαια αλλά όχι υπερβολές. Οι Ολυμπιακοί δεν είμαστε νερντς, λατρεύουμε την ομάδα μας και η ομάδα υπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα
.