ΟΣΦΠ-ΠΟΑ. Derby no more.

Αρχικά, καλημέρα σε όλα τα αδέρφια μας, ξενερωμένους και μη.
Στην επιστροφή από το χθεσινό "ντέρμπυ" συλλογιζόμουν και συζητούσα με άλλους σύγγαυρους για το παιχνίδι. Τα γεγονότα είναι απτά. Ο Ολυμπιακός των εκατομμυρίων κέρδισε 1-0 τον αδύναμο και φτωχό φαΠαναθηναϊκό σε ένα παιχνίδι, όπου κατά το μεγαλύτερο μέρος του ο Ρομπέρτο και η άμυνα του Ολυμπιακού παρακολουθούσαν, χωρίς να συμμετέχουν, ρεσιτάλ λάθος πάσας στο υπόλοιπο κομμάτι του γηπέδου. Ας μην εθελοτυφλούμε. Το ντέρμπυ Ολυμπιακός-ΠΟΑ δεν υφίσταται πλέον. Όχι, με τον τρόπο που το είχαμε μάθει και το είχαμε κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της οπαδικής ζωής μας. Και αν υφίσταται ακόμα για εμάς, σίγουρα δεν υφίσταται για τους υπολοίπους. Το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά αποκλειστικά τον τρόπο λειτουργίας των δύο ομάδων είναι η κλάψα και η μιζέρια του πάντα κατώτερου βάζελου. Ας πάρουμε την κάθε ομάδα ξεχωριστά.

Πρώτα για τον Ολυμπιακό μας, λοιπόν, ο οποίος επί Βαγγέλη Μαρινάκη τείνει να ανεβαίνει ένα ευρωπαϊκό σκαλί κάθε χρόνο, προσφέροντάς μας μεγάλες στιγμές, κυρίως στο κάστρο μας, έχει αλλάξει επίπεδο. Για την ακρίβεια, βρίσκεται έτη φωτός μπροστά από τις υπόλοιπες ομάδες του εγχωρίου πρωταθλήματος. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ΠΑΕ, η ομάδα, τα αποδυτήρια, οι παίκτες και ο ΜΕΓΑΣ Μίτσελ είναι άριστος 9 στις 10 φορές. Και λέω 9 στις 10, γιατί υπάρχουν φορές σαν και αυτή χθες όπου ο μεγάλος Ολυμπιακός της Ευρώπης και ο δυνάστης του ελληνικού ποδοσφαίρου δείχνει ένα πρόσωπο κατώτερο των περιστάσεων, της αξίας του, της ιστορίας του ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ. Η ευρωπαϊκή άνοδος, δυστυχώς, έχει και τα κακά της. Οι επαγγελματίας παίκτες του Ολυμπιακού, που τα δίνουν ΌΛΑ στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αδυνατούν να αφουγκραστούν τη δίψα του κόσμου και τη σημασία του παιχνιδιού που θα έχει αντίπαλο μια ομάδα ανάλογης αξίας με την αντίστοιχη ενός ευρωπαϊκού χωριού. Αν προσθέσουμε και την όλη λάσπη που εξαπολύουν καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς οι ιθύνοντες της ΠΑΕ ΠΟΑ, τότε ποιος σοβαρός ξένος παίκτης θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά ένα τέτοιο παιχνίδια και μια τέτοια ομάδα αν δεν έχει περάσει τη νοοτροπία του ΠΕΙΡΑΙΩΤΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μέσα του; Η απάντηση είναι απλή. ΚΑΝΕΙΣ, ΠΟΤΕ!

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν το θεωρώ σωστό ή δικαιολογία αλλά προσπαθώ να εξηγήσω το γεγονός ότι οι ίδιοι παίκτες που την Τετάρτη γονάτισαν τη Γιουβέντους στο κάστρο μας, 4 μέρες μετά αδυνατούσαν να ξεμπροστιάσουν τη λίγδα της αθλητικής ιστορίας της χώρας.

Πάμε τώρα και στον Παναθηναϊκό. Η πορεία του είναι εκ διαμέτρου αντίθετη σχετικά με αυτή του Ολυμπιακού, είτε ευρωπαϊκά είτε στη Superleague. Οι φάπες από τα χωριά της Ευρώπης και της Ελλάδος είναι πλέον σύνηθες γεγονός, πράγμα που καθιστά τη ζέλα μια μικρομεσαία ελληνική ομάδα. Η κατηφόρα αυτή όμως έχει ένα θετικό. Επιτρέπει να προωθούνται πιτσιρικάδες από τα σπλάχνα της ομάδας, γαλουχημένα στη φιλοσοφία της. Εκ των πραγμάτων, αυτό συνεπάγεται πως η μισή ενδεκάδα της ζέλας ζει και αναπνέει για το παιχνίδι αυτό, γνωρίζοντας τι σημαίνει το παιχνίδι αυτό.

Και καταλήγω, ξενερωμένος δεν είμαι. Μια νίκη απέναντι στον πιο μισητό σου αντίπαλο δεν παύει να είναι νίκη, είτε έρχεται με σκορ 1-0 είτε με 10-0. Βέβαια, η ποιότητα των ομάδων ανταποκρίνεται στο δεύτερο σκορ, αλλά η παραπάνω ανάλυση είναι απόδειξη ότι κάτι τέτοιο δε θα γίνει ποτέ, όσο και αν συνεχίσει η άνοδος του Ολυμπιακός και η κατρακύλα του ζέλα.

ΥΓ. Δε νοείται σαν Ολυμπιακοί να λέμε ότι δε στηρίζουμε το τμήμα μπάσκετ επειδή χάνει στο ΟΑΚΑ, ενώ το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό τμήμα δεν τα πάει και ιδανικά με το βάζελο. Ο Ολυμπιακός είναι ενιαίος και ο κόσμος του, ο πραγματικός αγνός κόσμος του, δε δικαιούται να κάνει τέτοιου είδους επιλογές, ανεξάρτητα από την πορεία της ομάδας. Εκτός αν κάποιοι ξεχνάτε την παρηγοριά σας στα πέτρινα χρόνια.