Καλησπέρα αδέρφια,
Στο δρόμο του γυρισμού χθες από το γήπεδο, συλλογιζόμουν, όπως πολλοί από εμάς φαντάζομαι, τι φταίει που για άλλη μια χρονιά με 9 βαθμούς καταφέραμε να μην προκριθούμε στην επόμενη φάση του Τσαμπιολίς. Μετά αναλογίστηκα τον όμιλό μας, και έκανα μια σύγκριση με άλλους ομίλους, όπου ομάδες όπως η Βασιλεία ας πούμε, πέρασαν στους "16" με 7 μόλις βαθμούς. Θα προσπαθήσω λοιπόν να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό.
Αρχικά, θέλω να επισημάνω, πως για εμένα, η φετινή χρονιά ήταν διαφορετική από τις άλλες, όταν και δεν προκριθήκαμε με 9 ή και 10 βαθμούς. Ο φετινός Ολυμπιακός της Ευρώπης παρουσίασε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από άλλες χρονιές. Μάλλον, για να είμαι ακριβής, παρουσίασε 2 πρόσωπα. Ας μη ξεγελιόμαστε, όσο και αν έχουμε προχωρήσει στην Ευρώπη, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να χτίσουμε τη στόφα της μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας, αν και ευελπιστώ πως με χρονιές σαν αυτή, θα γίνει και αυτό σιγά σιγά. Το ένα πρόσωπο λοιπόν, ήταν αυτό που παρουσιάσαμε στα εντός έδρας παιχνίδια. Κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών παιχνιδιών ήταν το τρίποντο στο τέλος του αγώνα, και το επιθετικό ποδόσφαιρο το οποίο σε γενικές γραμμές παρουσιάσαμε. Εντάξει, στο παιχνίδι με τη Γιουβέντους, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο περιοριστήκαμε σε αμυντικό ρόλο, αλλά αν ανατρέξει κανείς στα στατιστικά του αγώνα θα παρατηρήσει πως ο Ολυμπιακός είχε 5-6 τελικές στο στόχο στο ημίχρονο, ενώ η Γιουβέντους 1-2.
Το δεύτερο πρόσωπο που παρουσιάσαμε, ήταν αυτό στα εκτός έδρας. Βέβαια εδώ, τα παιχνίδια μας δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Στη Σουηδία είδαμε έναν Ολυμπιακό, κυρίαρχο του παιχνιδιού, με τα γνωστά αμυντικά θέματα, και ανήμπορο να βάλει την μπάλα στο πλεκτό. Ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά αν ο διαιτητής του αγώνα δεν ακύρωνε λανθασμένα γκολ και καταλόγιζε ορθώς πέναλτι υπέρ μας στη φάση με τον Μανιάτη, αλλά μια μεγάλη ομάδα δεν μπορεί να βασίζεται αυτό.
Το επόμενο εκτός έδρας ήταν αυτό με τη Γιουβέντους. Αφού υποδουλώσαμε τη Γηραιά Κυρία στο Φάληρο, πήγαμε με αξιώσεις να διεκδικήσουμε κάτι από το παιχνίδι στο Τορίνο. Δυστυχώς, η συγκέντρωση χάθηκε για 3 λεπτά, και από εκεί που προηγούμασταν με 1-2, βρεθήκαμε να χάνουμε με 3-2. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, και αυτή είναι η επίπτωση του να χάνεις τη συγκέντρωσή σου απέναντι σε μεγάλες ομάδες.
Πάμε τώρα και στο παιχνίδι στη Μαδρίτη. Εκεί ο Ολυμπιακός δεν εμφανίστηκε ποτέ. Τραγική εμφάνιση, προπονητή και παικτών, και ένα 4-0 το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως μαγική εικόνα, σε σχέση με τις χαμένες φάσεις των Ισπανών.
Αποτέλεσμα; Ο Ολυμπιακός φέτος διαφοροποιήθηκε σε σχέση με τις άλλες χρονιές στο ότι κατάφερε να καθαρίσει όλα τα παιχνίδια στο ΝΑΟ. Δεν έχασε ούτε βαθμό από μεγαθήρια του ποδοσφαίρου όπως η Γιούβε και η Ατλέτικο, ενώ δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στην άσημη Μάλμε. Όμως, μια ομάδα για να προχωρήσει στην Ευρώπη, πρέπει να μάθει να παίρνει αποτελέσματα και εκτός έδρας, πράγμα το οποίο αν και το κατακτάμε με τον καιρό, δεν το έχουμε περάσει ακόμα στο DNA μας. Εδώ είμαστε, υγεία να έχουμε και θα γίνει και αυτό...ΚΑΙ ΑΝ ΔΕ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ; ΣΤΑ @@ ΜΑΣ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΝΤΑ ΆΡΡΩΣΤΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
Υγ. Σε σχέση με πέρυσι, δεν είχαμε μια ομάδα-μεγαθήριο που θα καθάριζε την πρώτη θέση εξ αρχής, είχαμε δύο. Το ότι φτάσαμε σε σημείο να διεκδικούμε την πρόκριση λέει πολλά.
Υγ2: Μεταγραφές, ανασύνταξη και πάμε για πορεία στο Europa League, με ταπεινοφροσύνη πάντα γιατί μας γυρνάει μπούμερανγκ αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου