ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ

Καλημέρα Αδέλφια μου .......

Είναι  δύσκολο να βάλεις το μυαλό σε τάξη και να γράψεις το πως αισθάνεσαι .....

8/2/1981 .... 8/2/2015 ...34 χρόνια μετά ,μέρα που .....21 ΑΔΈΛΦΙΑ ΜΑΣ .....χάθηκαν άδικα....έδωσαν την Ζωή τους για τον Ολυμπιακό μας ........

Με σκόρπιες σκέψεις, ας γυρίσουμε  πίσω ......34 χρόνια .

Είναι φορές που η μοίρα επιφυλάσσει πολύ άσχημα παιχνίδια.

Μεσημέρι Κυριακής, λίγο πριν το ρολόι δείξει 17:00.

Ήταν 8 Φεβρουαρίου 1981: Του θριαμβευτικού 6-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ στο παλιό Καραϊσκάκη, ακολουθεί το μοιραίο δυστύχημα, με 21 φιλάθλους να χάνουν άδοξα τη ζωή τους, στην προσπάθειά τους να βγουν από τη -χωρίς λόγο- μισόκλειστη πόρτα της Θύρας 7 ώστε να συναντήσουν τα ινδάλματά τους…..

Λόγια που δεν ξεχνιούνται.....

Για τον Σπύρο, ο θάνατός του μέσα στο Καραϊσκάκη έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος. «Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμία μπυρίτσα και να πειράξουμε καμία ψόφια», του έλεγα. «Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις ! Ο θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…», έλεγε. 

Και έτσι, ξαφνικά, όλα άρχισαν... «Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!» «Που πάνε όλοι, ρε Σπύρο, που να πάμε;» «Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!» «Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…» Που να ακούσει... «Γαλάκο, σου ‘ρχομαι!», φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους. Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει από χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μη χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί τον είδα, ξαφνικά, να χάνεται, να πέφτει... Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές...

Μια πόρτα και ένα τουρνικέ ,ήταν η αίτια......  που έβαψαν με το αίματος ..το Όνομα τους ...στα σκαλοπάτια  .... 21 οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος....

34 χρόνια μετά ....Όλα τριγύρω έχουν αλλάξει.....

Όλα εκτός από εκείνη την καταραμένη πόρτα, που έμεινε κλειστή εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 1981.

Τη βλέπεις έξω από την καινούργια θύρα 7, αλλά κι εκείνο το σκουριασμένο τουρνικέ της μνήμης.... με τα ονόματα των 21 αδικοχαμένων Αδελφών μας... 

                                            

                                              ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ  ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩ                                       

                               ΑΔΕΛΦΙΑ     ΖΕΙΤΕ      ΕΣΕΙΣ    ΜΑΣ    ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ

Αθάνατοι...

Δημήτρης Αδαμόπουλος-40 ετών

Γεράσιμος Αμίτσης-18 ετών

Σπύρος Ανδριώτης-24 ετών

Γιάννης Διαλυνάς-20 ετών

Γιάννης Κανελλόπουλος-18 ετών

Κώστας Καρανικόλας-26 ετών

Αντώνης Κουρουπάκης-34 ετών

Μιχάλης Κωστόπουλος-21 ετών

Σπύρος Λεωνιδάκης-18 ετών

Ευστράτιος Λούπος-20 ετών

Μιχάλης Μάρκου-27 ετών

Βασίλης Μάχας-20 ετών

Κώστας Μπίλας-28 ετών

Ηλίας Παναγούλης-17 ετών

Αναστάσιος Πιτσόλης-30 ετών

Κώστας Σκλαβούνης-16 ετών

Γιάννης Σπηλιόπουλος-19 ετών

Παναγιώτης Τουμανίδης-14 ετών

Νίκος Φίλος-19 ετών

Χρήστος Χατζηγεωργίου-34 ετών

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου-23 ετών

Υ.Γ.Ακόμα και σήμερα 34 χρόνια μετά ,κανένας δεν πλήρωσε τον πόνο ...τον χαμό...

21 αδικοχαμένων ανθρώπων....

Υ.Γ.Η ασέβεια προς τους νεκρούς πρέπει να τιμωρείται!!(η με τα χρόνια το προσπερνάμε και αυτό?)

Υ.Γ.Σήμερα Κυριακή ,όπως τότε.Έχουμε ντέρμπι όπως και τότε ,η ομάδα έχει 21 λόγους για να πάρει την νίκη !!

                   EXEIΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΙΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤ'ΑΣΤΕΡΙΑ

            ΚΑΙ ΣΤΗΣ ΤΡΟΜΠΕΤΑΣ ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΚΙ'ΑΥΤΟΙ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΧΕΡΙΑ...