8-2-1981

Πέρασαν ήδη 32 χρόνια...

Στα πρώτα εξ αυτών, οι πληγές ήταν νωπές και ο ετήσιος φόρος τιμής για τον άδικο χαμό τους συνοδευόταν από σπαρακτικές κραυγές δυστυχίας και απόγνωσης απ' αυτούς που έμειναν πίσω να σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου.

Μετά, ο πόνος έγινε "βουβός", αλλά για τις οικογένειες των παιδιών που χάθηκαν εκείνο το απόγευμα της 8/2/1981 μετά το ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ, δεν πρόκειται να φύγει πότε. Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι πήγαν να δουν και δεν γύρισαν ποτέ. Έτσι απλά. Γιατί;

Πέρασαν τα χρόνια και το "γιατί;" παραμένει αναπάντητο. Μια σιωπή τόσο μα τόσο εκκωφαντική και 21 ψυχές που ψάχνουν -έστω και τώρα- μια δικαίωση. Μάταιο; Μπορεί...

 "Τράβα με φίλε, σκάω, πεθαίνω..."
 
Ο Γάλλος λογοτέχνης και βραβευμένος με Νόμπελ το 1921, Ανατόλ Φρανς, έλεγε πως "ο χρόνος που ο Θεός δίνει στον καθένα από εμάς, μοιάζει σαν ένα πολύτιμο καμβά, που ο καθένας μας πρέπει να κεντά όσο μπορεί καλύτερα".
Για κάποιους το προαναφερθέν μπορεί να θεωρείται δυσνόητο. Άλλοι πάλι ίσως το θεωρούν αδιάφορο. Όμως, το απόφθευγμα αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν φαντάζει, ειδικά για κάποιους που ο χρόνος δεν αποτελεί εντέλει και τον καλύτερο σύμμαχο.
Άλλος ήταν 16, άλλος 17, ο μεγαλύτερος 40. Όλοι τους ξεχωριστό κομμάτι ενός τραγικού παζλ που αποτύπωσε με τα πιο μελανά χρώματα την μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία σε τούτη την χώρα.
Εκεί, στα σκαλιά της θρυλικής Θύρας 7 άφησαν την τελευταία τους πνοή 21 αθώες ψυχές. Τη μια στιγμή φώναζαν για τη μεγάλη τους αγάπη έπειτα από τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ με 6-0 και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι κραυγές χαράς αντικαταστάθηκαν με σπαρακτικές φωνές απόγνωσης: "Τράβα με φίλε, σκάω, πεθαίνω...".

Ενας πατέρας ανασύρει τον γιο του, βαριά τραυματισμένο με κρανιακά κατάγματα, κάτω από πέντε έξι πτώματα. “Ανοίξτε τις πόρτες!” ουρλιάζουν πολλοί. Νεκροί, λιπόθυμοι και τραυματίες μεταφέρονται με φορεία μέσα σε συνθήκες πανικού και σοκ...

Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ...
Ο Ολυμπιακός τούτη τη μέρα πενθεί. Ο Ολυμπιακός τούτη τη μέρα τιμάει την ιστορία του. Οσοι δε θυμούνται και δεν τιμούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να ξεχαστούν και να σβήσουν, όμως η ερυθρόλευκη οικογένεια δεν ξεχνά και πάντα τιμά!
Με τα χρόνια να κυλούν καρτερικά, η θλίψη μετατράπηκε σε ιερή υποχρέωση. Δεν έπρεπε ποτέ να ξεχαστούν, δεν έπρεπε ποτέ να περάσουν σε δεύτερη μοίρα και να θεωρηθεί η ημέρα τους ως απλά ένα θλιβερό γεγονός του μακρινού παρελθόντος, δεν έπρεπε ποτέ να πάψουν να αποτελούν βασικό κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού!
Η τραγωδία της Θύρας 7 χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη στα χρονικά. Τι ειρωνεία όμως... Ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς. Ποτέ δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Βρε διάολε, έναν αγώνα πήγαν να δουν και δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους εξαιτίας της εγκληματικής αμέλειας κάποιων. Στου κουφού την πόρτα όμως...

 Καρτέρι θανάτου...
Πάμε να δούμε όμως το τι συνέβη, αφού οι μαρτυρίες είναι πλέον αναρίθμητες για το τραγικό αυτό περιστατικό. Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ όδευε προς το τέλος του και το 6-0 των Πειραιωτών δημιούργησε "κύμα" ενθουσιασμού στον κόσμο του. Οι πιο ενθουσιώδεις από αυτούς, έσπευσαν να φύγουν από την Θύρα 7, ώστε να πάνε στην έξοδο των αποδυτηρίων στην Θύρα 1 και να αποθεώσουν τους παίκτες της ομάδας τους.
Τότε έγινε το κακό... Η πόρτα ήταν μισόκλειστη, τα τουρνικέ στην θέση τους και οι μπροστινοί το κατάλαβαν πολύ αργά. Όσοι έρχονταν από πίσω, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το τι συνέβαινε και τότε έγινε... μακελειό. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο, καθώς δεν μπορούσαν να κρατηθούν από κάπου λόγω του ότι κάγκελα υπήρχαν μόνο στις άκρες της σκάλας. Το σκηνικό φρίκης δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λόγια. Οι 21 θάνατοι επήλθαν από ασφυξία και χτυπήματα από την πτώση στο έδαφος. Όσοι ήταν... τυχεροί, λιποθύμησαν και κατάφεραν να επιζήσουν!
"Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε, άρχισαν να πέφτουν από πάνω μας ένας, δύο, τρεις...δέκα...εκατό...". Αυτή ήταν μια από τις πολλές συγκλονιστικές μαρτυρίες που ακολούθησαν της τραγωδίας.
Αρχικά, κανείς δεν είχε καταλάβει το μέγεθός της τραγωδίας και πολλοί που ήταν στο γήπεδο, έμαθαν για το τι έγινε από τις τηλεοράσεις, όταν γύρισαν σπίτι τους. Δυστυχώς, για 21 ψυχές αυτή η επιστροφή δεν έγινε ποτέ.. Ανάμεσά τους και ένας φίλος της ΑΕΚ, ο Γιώργος Αμίτσης. Μικρή σημασία έχει όμως, διότι κάνει πλέον "κερκίδα" μαζί τους!
Ο τότε πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, πήγε γρήγορα στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου ανακλήθηκαν αμέσως όλες οι άδειες και τα ρεπό και οι εκκλήσεις για αίμα ήταν αδιάκοπες. Τις πρώτες ώρες άλλος μιλούσε για λιγοστούς νεκρούς, άλλος για εκατοντάδες και τα ασθενοφόρα πήγαιναν συνέχεια νέους ανθρώπους στο Τζάννειο. Για τις πρώτες βοήθειες, για χειρουργείο, για νοσηλεία αλλά και για το νεκροθάλαμο. Πέρα από τους 21 νεκρούς, υπήρξαν και 51 τραυματίες. Μια ημέρα που μακάρι να μην την ξαναζήσει ποτέ τούτος ο τόπος.

Καρέ-καρέ το χρονικό της τραγωδίας...

16.58: Το παιχνίδι τελειώνει και ο κόσμος αποχωρεί από τη Θύρα 7 ευτυχισμένος και βιαστικός για να προλάβει να αποθεώσει τα είδωλα του. Το τουρνικέ είναι κλειστό. Ο ένας πέφτει στον άλλο πάνω στα σκαλιά.
17:03: Μερικοί αστυφύλακες με μεγάλη δυσκολία αφαιρούν ένα από τα τουρνικέ και έτσι γλιτώνουν αρκετοί άνθρωποι.
17:10: Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Στις άλλες θύρες κανείς δεν έχει καταλάβει τι έχει συμβεί...
17:15: Νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες μεταφέρονται στο Τζάννειο του Πειραιά με 13 ασθενοφόρα και με περιπολικά της Αστυνομίας.
17:50: Η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, τα δυο κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης της εποχής εκείνης, ενημερώνουν την κοινή γνώμη για το θλιβερό γεγονός και καλούν γιατρούς και αιμοδότες να προσέλθουν στο Τζάννειο. Πολλοί τραυματίες μεταφέρονται και στο Κρατικό Πειραιά.
18.20: Ο υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι υφυπουργοί κ. Τσουκαντάς και κ. Αποστολάτος φτάνουν στο Τζάννειο για να ενημερωθούν. Γίνεται νέα έκκληση για αιμοδοσία. Επικρατεί πανδαιμόνιο στο νοσοκομείο από συγγενείς και αιμοδότες.
18:30: Με διαταγή που εκδίδει το Υπουργείου Δημόσιας Τάξης πολλοί αστυνομικοί που είναι υπηρεσία εκείνη την ημέρα πηγαίνουν στο Τζάννειο για να δώσουν αίμα.
18:45: Στο νοσοκομείο φτάνουν και άλλα κυβερνητικά στελέχη. Ανάμεσα τους και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης και ο υφυπουργός Προεδρίας κ. Καραμανλής.
18:47: Το ΚΑΤ τίθεται σε επιφυλακή και μεταφέρονται εκεί οι τραυματίες που χρήζουν νευροχειρουργικής επεμβάσεως.
18:50: Φτάνουν στο Τζάννειο στελέχη της διοίκησης και ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού αλλά και της ΑΕΚ.
19:15: Ο κόσμος έχει κατακλύσει τα πέριξ του Τζαννείου και ζητά να μάθει τα ονόματα των νεκρών.
19:40: Ο υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον πρωθυπουργό κ. Ράλλη και αυτός με την σειρά του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή.
19:45: Απαιτείται η παρέμβαση δυνάμεων των ΜΑΤ για να απομακρυνθούν από την είσοδο του Τζαννείου εκατοντάδες συγγενείς προκειμένου να έχουν πιο εύκολη πρόσβαση οι γιατροί και οι αιμοδότες.
20:00: Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχος.
20:15: Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού Τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στη θύρα 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.
20:30: Στο Τζάννειο καταφτάνει ο πρωθυπουργός κ. Ράλλης για να ενημερωθεί για την κατάσταση. Στο νοσοκομείο υπάρχουν δεκάδες λιποθυμίες συγγενών.
20:50: Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική. Παράλληλα, σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους και έχουν διαρκή σύνδεση με το Τζάννειο, το Κρατικό Πειραιά, το ΚΑΤ και το Στάδιο Καραϊσκάκη.
21:00: Μεγάλος όγκος φιλάθλων και συγγενών των θυμάτων πηγαίνουν στο Καραϊσκάκη και προσπαθούν να εισέλθουν μέσα για να βρουν τους υπεύθυνους της τραγωδίας. Τα ΜΑΤ δεν τους επιτρέπουν την είσοδο.
21:15: Ο διοικητής του Τζαννείου κ. Απέργης βγαίνει στον διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου διότι εμποδίζουν την κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων. Εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γίνονταν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα. Ο κόσμος πιέζει για ενημέρωση.
06:00: Ολοκληρώνεται η αναγνώριση των θυμάτων. Είκοσι ένα παιδιά έχασαν τη ζωή τους...
Την ίδια ημέρα ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Σταύρος Νταϊφάς μαζί με τους παίκτες και τον προπονητή της ομάδας επισκέπτονται τους τραυματίες στο Τζάννειο. Δυο ημέρες αργότερα ο υφυπουργός Προεδρίας κ. Αχιλλέας Καραμανλής ενημερώνει τη Βουλή.
Αιωνία τους η μνήμη

ΟΙ αθάνατοι στην Θύρα 7

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)