Κόλαση, όχι εκκλησία.

 Καλημέρα αδέρφια,
Μεγάλη μέρα η χθεσινή για τον μπασκετικό μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλο κατάφερε, για πρώτη φορά στην μπασκετική μας ιστορία, να φύγει με το ροζ φύλλο από το Παλαού και την Βαρκελώνη, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στους επικριτές της και σε όσους βάλθηκαν να μας πείσουν πως όλα τελείωσαν, μετά το απογοητευτικό αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα της σειράς.

   Πριν περάσω στο κύριο μέρος του άρθρου, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, καθώς και να επισημάνω κάποια πράγματα. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος πολύ μπασκετικός για να καταλάβει πως ο Γιώργαρος Πρίντεζης έκανε εχθές το παιχνίδι της ζωής του. Είναι κομβική θέση το "4" για τα παιχνίδια με την Μπάρτσα, καθώς σε αυτόν τον τομέα, ένας καλός Πρίντεζης υπερτερεί κατά πολύ του ντεφορμαρισμένου Ντόελμαν και του καθόλου ιδιαίτερου Νάχμπαρ. Πέρα από αυτό, είδαμε υποδειγματική τακτική στην άμυνα, με περίσσιο πάθος και διάθεση για φάουλ, ώστε να μην μπορεί η Μπαρτσελώνα να βρει ρυθμό στο παιχνίδι της και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, Μάντζαρης και Σπανούλης συνεισέφεραν τα μέγιστα, ενώ Λοτζέσκι, Χάντερ και Ντάνστον συνέβαλαν και αυτοί αμυντικά και επιθετικά. Το πρώτο παιχνίδι χάθηκε από συγκεκριμένα δικά μας λάθη. Δώσαμε πολλά επιθετικά ριμπάουντ, παίξαμε με λάθος τρόπο τους πολύ καλούς δεινόσαυρους της Μπάρτσα και δεν κυκλοφορήσαμε σωστά την μπάλα, ώστε να βγουν σουτ με καλές προϋποθέσεις ή να βγει 1 με 1 στη ρακέτα. Σε κάθε περίπτωση τα παιχνίδια του ΣΕΦ απαιτούν σίγουρα 1 ώρα συνεχούς συγκέντρωσης και προσήλωσης στον στόχο, αν θέλουμε να έχουμε πιθανότητες να περάσουμε στο Φάιναλ Φορ.

  Μεγαλύτερη συγκέντρωση όμως οφείλει να δείξει ο κόσμος. Το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού μας έχει δείξει άπειρες φορές το μέταλλο και την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΨΥΧΗ που το διακατέχει, και ας μην κοροϊδευόμαστε, ίσως να είναι αναλογικά το περισσότερο αδικημένο τμήμα από τον κόσμο του, εμάς. Η προσέλευση στα μικρής σημασίας παιχνίδια είναι πάντα μικρότερη του αναμενόμενου, ενώ στο πρώτο στραβοπάτημα όλοι σπεύδουμε να αμαυρώσουμε και να διαγράψουμε τα όσα έχει καταφέρει αυτό το τμήμα για εμάς κατά τα προηγούμενα χρόνια, όλες τις μαγικές στιγμές που μας έχει χαρίσει. Τρίτη και Πέμπτη λοιπόν, καλό θα ήταν ο πατατάκιας, ο κουρασμένος, ο ξενερωμένος, ο γκόμενος, και όλες οι λοιπές καρικατούρες να αράξουν στον καναπέ τους και να παραγγείλουν πίτσα, γιατί δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο ΣΕΦ που ονειρευόμαστε, δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο ταξίδι μας με προορισμό τη Μαδρίτη, και δεν είναι ικανοί ή και άξιοι να βοηθήσουν την ομάδα με τη φωνή τους. Καλό θα ήταν επίσης, και εμείς που πηγαίνουμε συχνότερα να μην επαναπαυόμαστε. Πρέπει ο κόσμος να δίνει παλμό και να φωνάζει από το 1ο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Γιούχα στην άμυνα, φωνή στην επίθεση, ΠΑΘΟΣ-ΔΥΝΑΜΗ-ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ.
Αυτή ομάδα δεν έχει τίποτα να χάσει, αυτή η ομάδα μας έχει αποδείξει πολλάκις τι είναι ικανή να κάνει. Είναι σειρά μας να αποδείξουμε ότι η ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΡΑ 7 είναι εδώ, και θα λιώσει κάθε πιθανό αντίπαλο που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία του ΘΡΥΛΟΥ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ.

ΥΓ. Όσοι απογοητεύεστε εύκολα, καλύτερα να κάτσετε και εσείς σπίτι σας.
ΥΓ2. Waka waka e e χοχοχο
ΥΓ3. Τουΐτι, πατώννννννεις;;;;;;;